Z poglądami wyrażonymi przez WSA w pytaniu prawnym trudno się zgodzić, bowiem zawarta w uzasadnieniu postanowienia wykładnia art.24 ust.1 Ustawy o ROD jest z gruntu błędna i niewłaściwa. Interpretując ten przepis Sąd całkowicie pominął inne regulacje prawne odnoszące się do rodzinnych ogrodów działkowych lub wcześniej do pracowniczych ogrodów działkowych.

Sąd uwagę swoją skupił wyłącznie na kwestii tytułu prawnego do terenu ROD rozumianego, jako ograniczone prawo rzeczowe tj. prawo użytkowania. Całkowicie natomiast pominął skutki prawne przepisów przejściowych zawarte w art.33 Ustawy o Pracowniczych Ogrodach Działkowych z 6 maja 1981 roku. Przepis dopuszczał możliwość funkcjonowania POD na nieruchomości, do której PZD nie legitymował się tytułem prawnym w postaci prawa użytkowania lub użytkowania wieczystego.

Wynika z tego, że wbrew stanowisku zajętemu przez WSA, stwierdzenie nieważności decyzji o przekazaniu nieruchomości w użytkowanie na rzecz PZD, nie daje jeszcze podstawy dla przyjęcia stwierdzenia, że PZD nie dysponuje do nieruchomości żadnym tytułem prawnym.

Zgodnie z Ustawą o ROD a wcześniej Ustawą o POD naniesienia i nasadzenia znajdujące się na terenie ROD (wcześniej POD), który spełniał warunki ogrodu stałego, stanowią odrębny od nieruchomości przedmiot własności, której odjęcie jest możliwe wyłącznie w przypadku likwidacji ROD i za godziwym odszkodowaniem.

Pragniemy zaznaczyć, że wbrew poglądowi WSA, art.24 ust.1 Ustawy o ROD nie jest przepisem „dającym prymat władaniu gruntem przez ROD, nawet wówczas, gdy nie jest ono podparte żadnym tytułem prawnym”.
Celem ustawodawcy w 2005 roku było wprowadzenie mechanizmów, które wreszcie uwolnią działkowców i nasz Związek od ponoszenia skutków błędów w gospodarce nieruchomościami prowadzonej przez organy administracji publicznej.

Właśnie w tym celu wprowadzono art.24 ust.1 Ustawy o ROD, który nawiązuje do konstrukcji nieodwracalnego skutku prawnego. Zgodnie z art.156 § 2 KPA niezależnie od rodzaju uchybienia mającego miejsce przy wydawaniu decyzji nie można stwierdzić jej nieważności, gdy decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne.

Pojęcie nieodwracalności skutków prawnych jest precyzyjnie zdefiniowane w orzecznictwie np. w wyroku NSA z 19 lutego 2002 roku.
Działkowcy, którzy działając w zaufaniu do władzy publicznej zagospodarowywali nieruchomość w przeświadczeniu, że inwestowany majątek, jako odrębna od nieruchomości własność, korzysta z konstytucyjnych gwarancji ochrony, przed wejściem w życie art.24 ust.1 Ustawy o ROD byli wywłaszczani bez odszkodowania.

Pragniemy ponadto zauważyć, że w zakresie podniesionej przez WSA w Białymstoku rzekomej iluzoryczności prawa do nieruchomości zamiennej lub odszkodowania zagwarantowanego w art.24 ust.2 Ustawy o ROD, odmienny pogląd na ten temat wyraził WSA w Warszawie (w sprawie o sygn. akt I SA/Wa 1239/09).

Sąd zajął stanowisko, z którego wynika, że o ile stwierdzenie zasadności roszczenia zgłaszanego do terenu ROD następuje w drodze postępowania administracyjnego, to wypłata odszkodowania lub zapewnienie nieruchomości zamiennej są czynnościami cywilnoprawnymi (o charakterze nie władczym) poprzez stosowne powództwo na drodze cywilnej, a nie administracyjnej.

Będąc świadomymi Obywatelami wiemy, że na straży prawa własności i mienia w demokratycznym państwie prawa, stoi Ustawa Zasadnicza, przepisy Prawa krajowego oraz Prawo międzynarodowe w postaci Konwencji z 4 listopada 1950 roku o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

Protokół nr 1 tejże Konwencji wprowadził obowiązującą do dziś zasadę ochrony tej własności i wynika z niej, że nikt nie może zostać pozbawiony własności, chyba, że w ważnym interesie publicznym, w ściśle określonych warunkach i za godziwym odszkodowaniem.