Ze zdziwieniem przyjąłem wiadomość, że w odpowiedzi na determinację działkowców w obronie dobrze jej służącej ustawy postanowił zaskarżyć całą ustawę.

Nie sądzę, że taki znawca prawa konstytucyjnego jak Pan doznał nagłego olśnienia i uznał całą ustawę za sprzeczną z Konstytucją.
Sądzę, że Pana niekwestionowany autorytet polskiego prawa zaprzęgnięty został do walki politycznej z milionową rzeszą działkowców. Walki, którą od dwudziestu lat różne siły polityczne bezpardonowo toczą z działkowcami i ich Związkiem.
Jestem działkowcem od ponad 30 lat. Zakładałem ogród na chełmińskich ugorach. Dziś, dzięki takim jak ja miejsce to stanowi barwną oazę zieleni, stanowi chlubny zakątek miasta. To tu wychowałem dzieci i wnuków ucząc ich szacunku do przyrody, jej roli i znaczeniu dla człowieka i miasta.

Oburzenie to stan mało oddający myśli i słowa wielu działkowców. W milionowej rodzinie polskich działkowców jest jeszcze wielu takich 70-ciolatków jak ja, którzy na kanwie wolnościowego ruchu „Solidarność” walczyli o zrzucenie z bark działkowców kurateli związków zawodowych.
Majowa ustawa z 1981 roku nie tylko, że przywracała idee ruchu działkowego II Rzeczpospolitej, ale je unowocześniała. Była motorem szybkiego, dynamicznego rozwoju ogrodnictwa w Polsce. Lipcowa ustawa okresu III Rzeczpospolitej dała pełne prawa wolności i samorządności ogrodom i działkowcom. Dała gwarancję stabilności, pewności jutra i sprawiedliwości przy konieczności likwidacji. Utrwaliła zasadę demokratycznej samorządności.
Likwidacja ustawy to nie tylko ograbienie działkowców z ich praw słusznie nabytych, to ograbienie ich z majątku w mozole wypracowanego. To ograbienie z marzeń i ideałów o spokojnej, godnej starości.

Trudno uwierzyć, że dąży do tego człowiek stojący na czele organów praworządności.

 
Panie Prezesie!

Uprawiany skrawek ziemi to często jedyny majątek, jedyny dorobek, jedyne miejsce wypoczynku, a często jedyne źródło zaopatrzenia stołu emerytów i rencistów.